Maart 2011

Bram Moolenaar, penningmeester van ICCF Holland, bezocht het Kibaale Children's Centre in maart 2011. Dit is zijn verslag.

Klik op de foto's hieronder om een grotere versie te zien. Veel meer foto's zijn te vinden op Picasa. Er is ook een
print versie van het verslag

Een nieuwe leiding Over de jaren heeft het project veel nieuwe verantwoordelijkheden gekregen en het management team is hiervoor voortdurend vergroot. De rol van directeur is voor lange tijd in handen geweest van een Canadees. Door de jaren heen is veel kennis en ervaring overgedragen aan de Ugandese staf. Kort geleden is de beslissing genomen om de hoofdmeester te promoveren tot directeur. Peter Ochulu staat nu aan het hoofd van al het werk in Kibaale. Ik heb met Peter gepraat en hij vertelde me dat zijn visie is dat, als we door kunnen gaan met de kinderen te onderwijzen en het niveau van de opleiding te verbeteren, we in tien jaar tijd een nieuwe generatie ouders hebben. Ouders die verantwoordelijkheid nemen en weten hoe ze hun kinderen op moeten voeden. En hopelijk hebben ze ook de middelen om het schoolgeld van hun kinderen te betalen, zonder dat een sponsor moet helpen. Ik hoop zeker dat Peter gelijk krijgt! We hebben nog vele jaren te gaan, maar het ziet er inderdaad hoopvol uit. De Canadese vrijwilligers wonen nu in Masaka, in het nieuwe Timothy center. Een aantal maal per week gaan ze naar Kibaale om te helpen met het werk daar en vooral om geldzaken te regelen. Ons project is een van de grootste werkgevers in Rakai district, de afhandeling van de financiën is een grote verantwoordelijkheid naar onze sponsors en geldschieters. We moeten er op toezien dat het geld goed besteed wordt. Ik wil niet zeggen dat we onze Ugandse staf niet vertrouwen, het is niet makkelijk voor wie dan ook om deze verantwoordelijkheid te dragen.

De praktijk klas metselen, onderdeel van de beroepsopleiding.

350 gasten op de officiële opening van het Timothy center.

Openingsfeest Timothy center De reden dat ik Uganda op deze datum bezocht is dat de nieuwe meisjes opleiding geopend werd. En het was een groot feest! Meer dan 350 genodigden waren er, van leiders uit de lokale overheid, via donateurs uit Canada tot de bouwers die hard gewerkt hebben om het op tijd af te krijgen. Ze aten allemaal een hele goede lunch: Matoke, kip, rijst, spinazie, etc. Ik heb van alles wat gegeten en het smaakte erg goed. Ugandezen zijn gewend hun bord helemaal vol te scheppen en dat deden ze! Complimenten aan de catering. De school is indrukwekkend. Er zijn grote klaslokalen, mooie slaapzalen, georganiseerde kantoren en gedecoreerde trappen en paden daartussen. Er is extra moeite gedaan om het comfortabel maken en het er goed uit te laten zien. Het landschap helpt daarbij, het is hellend waardoor er van veel plaatsen een mooi uitzicht is. De daken zijn gemaakt van speciale golfplaten waardoor het er uit ziet als dakpannen. En dat alles heeft niet veel extra gekost, het grootste deel van het geld was nodig om het terrein bouwrijp te maken, voorheen was er niets als gras en struiken. De bouwkosten worden gedekt door een aantal specifieke donaties. Vanwege de helling kon er een water systeem aangelegd worden, waarbij regenwater tanks op een hoger niveau staan en water verzorgen voor de lagere gebouwen middels zwaartekracht. Er is begonnen met het aanleggen van een zonne-energie installatie, maar het bleek te duur te zijn om hiermee de hele school van stroom te voorzien. Aansluiten op het elektriciteitsnet is goedkoper. Uganda werkt met waterkrachtcentrales, dus het is net zo goed voor het milieu. De zonne-energie installatie werkt nu als reserve, samen met een generator, voor de tijden dat de stroom uitvalt.

Eenentwintig meisjes zijn begonnen met hun A-levels studie. Het is voorlopig alleen voor meisjes, een beslissing wanneer er ook jongens komen wordt later genomen. Er is ook een discussie over de locatie, jongens en meisjes samen in een kostschool wordt niet door iedereen geaccepteerd. Ik weet dat het problemen kan geven, maar jongens en meisjes gescheiden houden is erg onnatuurlijk en ouderwets. Het is beter om de potentiële problemen onder ogen te zien dan dat de kinderen elkaar ergens uit het zicht ontmoeten. Nou ja, dat is mijn persoonlijk opinie. Het is ontzettend goed om te zien dat we ons opleidingsprogramma hebben kunnen uitbreiden tot de hoogste klassen van de middelbare school. Het doel is niet alleen om een goede opleiding de bieden, zodat ze naar de universiteit kunnen, maar ook om van de kinderen verantwoordelijke en goed gedragende volwassenen te maken, die de leiders worden die Uganda helpen opbouwen.

Aangezien dit een kostschool is hebben de meisjes een plaats nodig om te slapen. De slaapzaal heeft werkende douches, uniek voor Uganda!

Nankya Irene en haar familie heb ik bezocht.

Kinderen Twee dagen dat ik in Kibaale verbleef was de school gesloten voor verkiezingen en voor internationale vrouwendag. Het project is best wel saai op deze dagen, er gebeurt niet veel. Maar de andere dagen was de school open, en gelijk zijn er overal kinderen. Ze rennen om op tijd in de klas te zijn, zingen in de verte of spelen op het veld. Dan is het duidelijk waar we het allemaal voor doen. Zoals gebruikelijk bezoek ik meerdere kinderen thuis. Er is veel vooruitgang in Uganda, maar de kinderen die wij helpen zijn van arme families. Denis, bijvoorbeeld, woont nog in het zelfde huis als tien jaar terug. En dat is te zien, het begint te vervallen. Zijn beide ouders zijn er niet meer en er is alleen een oom die vlakbij woont die hun voogd is. Hij is vaak weg, en dan moet Denis voor zijn broers en zussen zorgen, want hij is de oudste. Andere gezinnen zijn hebben andere problemen. Irene heeft wel haar ouders, maar hun stuk grond is erg klein. Ze kunnen net aan genoeg eten verbouwen om zelf te eten te hebben. De vader doet zijn best, hij heeft zelf bakstenen gebakken en het huis opnieuw opgebouwd met wat er in de omgeving te vinden is. Maar ramen kosten geld, dus is het donker in het huis. Ze hebben ook geen geld om de kinderen naar school te laten gaan, dat is waar wij ze helpen.

Kliniek Het gebouw van de kliniek ziet er nog hetzelfde uit, maar het is veel voller. Een container met medische materialen is uit Nederland gekomen. Al de opslagruimtes en kasten staan vol met spuiten, verband en instrumenten. Dit helpt aanzienlijk, vorig jaar waren de kosten om de kliniek draaiende te houden ver boven het budget uit gegaan. En we willen zeker geen patiënten naar huis sturen omdat ze niet voor de behandeling kunnen betalen. Malaria is nog steeds de meest voorkomende ziekte. Als het niet juist behandeld wordt is er een groot risico op overlijden. Voor de week dat ik in Uganda was kan ik dure pillen slikken om malaria te voorkomen. Maar voor de lokale bevolking is de enige manier om het te behandelen als ze het krijgen. Met medicijnen en soms met een infuus om weer op kracht te komen. I hoop dat er snel een vaccinatie tegen malaria beschikbaar komt.

De apotheek in the kliniek.

Conclusie

Bram Moolenaar